The Fault In Our Stars.

Bijna iedereen kent het nu wel. Er is een film van gemaakt, het is de best-seller in Amerika en het is een enorme hype geworden. Ik heb het natuurlijk over The Fault In Our Stars (voor het geval je de titel niet hebt gezien). En natuurlijk ben ik een van de tienermeisjes die verliefd is geworden op het verhaal, maar ik heb natuurlijk ook mijn mening over dit boek.

Dit boek is geschreven door John Green, een 37 jarige schrijver en criticus die al grote successen heeft geboekt met boeken als: Looking For Alaska en Paper Towns. In 2012 publiceerde hij de grote best-seller: The Fault In Our Stars. En wauw... Het is een absolute hit! Een beetje main stream geworden, maar alsnog een goed boek! John heeft ook een YouTubekanaal met zijn broer Henk Green. Ze maken samen een soort "videovlogs" voor elkaar. Ze beginnen de filmpjes vaak met een enthousiaste "Good morning John/Henk" en vertellen tegen hun broer (en tegelijk ook tegen de alle andere kijkers) wat hun is opgevallen, wat hun interesseert. Leuk kanaal om is te bekijken!

Dan nu over het boek. Ik heb het boek in het engels gelezen, maar ben ook van plan het in het Nederlands terug te lezen, aangezien ik denk dat ik het dan meer begrijp. Alsnog is alles mooi en goed beschreven en als je een beetje goed engels kan dan volg je het verhaal prima.
Het begin was een goede opening in het leven van de 16-jarige Hazel Grace Lancaster. Ze is depressief en had eigenlijk alles al opgegeven toen ze longkanker had dat niet te genezen leek, maar wacht! Uiteindelijk bleek toch één medicijn te werken, en daardoor leeft ze nog wát langer te leven. Het was namelijk helaas niet goed genoeg.. Het is onduidelijk hoe lang ze nog te leven heeft, maar haar ouders blijven voor haar zorgen tot haar dood en zij zelf denkt daar veel over na. Het is fascinerend hoe ze daarover nadenkt. Hazel moet ook door het leven gaan met een draagbare zuurstoftank om goed te kunnen ademen en haar longen nog een beetje te kunnen laten functioneren als bijna normale longen. Ze moet van haar moeder naar een praatgroep om toch van haar leven te genieten.
Al snel ontmoet ze de charmante Augustus Waters. Augustus heeft ook kanker gehad maar was op dat moment genezen. Hij had botkanker in zijn been en heeft daaraan dus een prothese overgehouden. Augustus Waters is een uiterst interessante jonge man, is geobsedeerd met metaforen en het achterlaten van een stempel op de wereld. Augustus en Hazel raken bevriend en al snel raakt Augustus in aanraking met Hazel haar favoriete boek: An Imperial Affliction.
En hier begint het allemaal mee. Ze hebben vragen over het boek en willen de schrijver van het boek: Peter Van Houten die in Amsterdam woont, graag is spreken. Augustus en Hazel nemen je mee in hun ideeën en lifestyle, en je maakt hun reis en de ontwikkelingen tussen dit koppel helemaal mee.

Ik vond het absoluut een prachtig boek. Het is vrij realistisch vertelt en mooi geschreven. Het verhaal is modern en origineel. De situaties zijn erg goed uitgewerkt, en het lijkt écht alsof een echte kankerpatiënt dit heeft vertelt. De gedachten en gevoelens zijn goed voor te stellen als je je bedenkt dat deze mensen in het boek al veel hebben moeten nadenken over het oog in oog staan met de dood.
De karakters zijn leuk, ik had alleen graag gehad dat ik meer had kunnen meeleven met de gevoelens van de karakters. Ik snapte hun gedachten, maar ik vond dat de gevoelens niet goed overkwamen en ik het niet goed genoeg kon zien door de ogen van Hazel Grace.
Ik heb wel is gehoord dat The Fault In Our Stars een weerspiegeling is van de andere boeken van Green. Ik kan daar niks over zeggen, aangezien ik nog geen andere boeken heb gelezen van John Green. Maar ik vond het een mooi verhaal en goed uitgewerkt.

De film van The Fault In Our Stars kwam hier in Nederland vrij laat uit. Maar ik ben er samen met mijn beste vriendin en haar vriendje heen gegaan. En ik zelf vond het een prachtige film. Het originele verhaal is goed in de film naar voren gekomen. Sommige dingen zijn een beetje verdraaid en veranderd, maar je kunt niet alles hebben natuurlijk. Het was heel mooi, en Hazel en Augustus zijn geweldig gespeeld door Shailene Woodley en Ansel Elgort. Ik vond dat Isaac in de film wat minder goed naar voren kwam, maar vooral omdat het waarschijnlijk heel moeilijk is om te moeten acteren zonder de uitdrukking in de ogen te leggen. Alles kwam heel mooi samen en de film liet je lachen, en janken en treuren. Ik heb erg gelachen en enorm gehuild bij deze film, en dát wilt wat zeggen! Aangezien ik bijna nooit écht huil bij films! Jeez....
Ik moet wel zeggen dat het boek beter is dan de film, maar ik wil hem graag nog is zien. En de track van Ed Sheeran op het einde van de film... All Of The Stars is een prachtig nummer en sluit mooi op de film aan.

Wat vind jij van het boek van The Fault In Our Stars? En de film? Vind je dat de film op het boek aansluit? Ben je het met me eens, of heb je een geheel andere mening? Laat je horen in de reacties! En tot de volgende keer.

xAnouch.

Let's Get Nerdy.

We kennen allemaal wel de 'stille' sociale groep op school. Die paar jongens en soms meisjes die stil achter in een hoekje zitten en weinig zeggen. De mensen die goede cijfers halen, maar toch niet zo opvallen. De zogenoemde: "Nerds".

Mensen op school zien nerd-zijn snel als iets slechts. Het wordt vaak geassocieerd met "geen leven hebben" of "vriendloos zijn". Meestal word het dus negatief gebruikt. Eigenlijk net als "homo", maar veel minder serieus. Deze woorden worden gebruikt om mensen veel erger of slechter naar voren te brengen dan ze eigenlijk zijn. 

Onze taalgebruik is dan ook de laatste jaren enorm verandert. Uitdrukkingen worden negatief groter gemaakt en als bijvoeglijk naamwoord gebruikt. Net als dat je eerst zou zeggen "Ah, dat is echt een rottoets geweest". Wordt nu gezegd: "Ah damn, dat was echt een kuttoets". Alleen om extra naar voren te halen wat we bedoelen. Het woordje "rot" lijkt in zijn waarde te zijn gedaald.

Goed, ik moet iets toegeven.. Ik ben een nerd! Niet de levenloze nerd zonder vrienden. Maar ik lees graag interessante dingen, filosofische gedachten interesseren mij en ik vind school helemaal zo slecht niet (afgezien de stress dan..). Ik mag dus best zeggen dat ik wel een beetje een nerd ben, en dat weten mijn vriendinnen ook. Ik ben dan niet het hele stille meisje dat achterin de klas altijd alles maakt, want dat is voor mij vrijwel onmogelijk. En ik heb een tijd dit jaar gehad dat ik me zo aangevallen voelde omdat ik het goed deed op school, dat ik dacht dat ik het inderdaad een stuk rustiger aan mocht doen. Wat ook helemaal niet zo erg was! Maar daardoor werd ik ook wel steeds luier, en lagere cijfers waren het gevolg. Maargoed, ook weer van geleerd! Nu gaat het alweer helemaal goed, en ik ga absoluut over naar VWO4 met 0 onvoldoendes op mijn rapport! woopwoop!

Ik mag trots zeggen dat ik een nerdje ben! Niet een total nerd, maar alsnog! Als je tegen iemand zegt dat hij of zij een nerd is, zeg je letterlijk: "Jij bent slim". En daar is absoluut iets om trots op te mogen zijn. En het goed doen op school betekent natuurlijk ook niet dat je meteen geniaal bent. Op emotioneel gebied kan je namelijk ook erg slim zijn. Het is bewezen dat de meeste hele slimme mensen misschien een hoog IQ hebben, maar een minder hoog EQ. Wat betekent dat ze de emoties dan weer minder goed begrijpen en anderen kunnen dat dan weer wel. Dit heb ik geleerd van een hele goede vriendin van mij, Sarah Isabella (van haar blog LadySarahIsabella). #mentioned.

Op een schaal van 1 tot 10 op nerdheid, scoor ik denk ik een 6 of een 7. Wat denk jij? Lees jij graag? En ik heb een hele belangrijke vraag, En jullie meningen nodig. Ik weet dat niet veel mensen dit lezen, maar toch is dit een van de vragen die ik me wel is afvraag op het moment.
"Wat is normaal?"
Voor jezelf is het misschien normaal om met krijt of verf te kliederen op je slaapkamermuur, het is toch van jou, toch? Is normaliteit wat je is aangeleerd, of wat de maatschappij is aangeleerd? Is het wat je eigen groepje vrienden vinden en wat volgens jullie logica is? Laat je horen in de comments! En tot de volgende keer!

Byebye xAnouch.